Rode wandelroute IJhorst

De rode wandelroute IJhorst gaat langs de Reest, over landgoed Dickninge en langs tolhuis Dickninge terug naar IJhorst.

Rode wandelroute IJhorst

Het is al bijna twee uur als ik mijn auto parkeer voor restaurant Het Vosje, een gezellige eetgelegenheid in IJhorst, die vandaag gesloten is. Ik doe snel de rugzak om en begin met de rode route, een paar weken geleden wandelde ik de gele. Ik zal flink moeten doorstappen, wil ik voor het donker terug zijn. Maar het is helder weer, de lucht is strakblauw.

Rivier De Reest

Via een smal bospad en een verrassend landweggetje kom ik uit bij de doorgaande weg tussen IJhorst en De Wijk. Hier staat de protestantse kerk. Als je tijd hebt, ga dan naar de achterzijde, vanwaar je een schitterend zicht hebt op het Reestdal. Helaas heb ik die tijd niet en ik wandel dan ook met stevige tred door. Al vrij snel verlaat ik de weg en ontmoet ik iets verderop het idyllisch riviertje de Reest dat heel charmant en rustig door het landschap kronkelt. De zon schijnt volop, waardoor de wolken in het water zichtbaar zijn. Wat is het hier mooi.

Landgoed Dickninge

Via een bosje kom ik uit bij het Landgoed Dickninge.

Huize Dickninge
Het huis is een statig landhuis met een gracht erom. Het staat op het landgoed Dickninge dat sinds 1998 behoort tot de gemeente De Wolden. In de middeleeuwen stond op deze plek het benedictijner klooster Dickninge. Dit klooster was een zogenaamd dubbelklooster. Het had gescheiden afdelingen voor nonnen en voor monniken. Het oude kloostergebouw werd begin 19^e eeuw afgebroken en de bouw van het huidige Dickninge is voltooid in 1813. De gracht rond Dickninge is een kunstmatige zijarm van de Reest.

Hier loop ik verkeerd, ik ben namelijk al bijna weer bij de ijsbaan. Ik vraag de weg aan een echtpaar dat hier bekend is en zij vertellen mij dat ik terug moet en vervolgens langs de oude duiventil. Ik keer om en zie dat op het bruggetje de rode pijl echt naar links wijst i.p.v. naar de duiventil. Blijkbaar is hier met de route geknoeid. Ik begrijp eigenlijk nooit zo goed waarom mensen knoeien met bordjes. Enfin, ik zit nu eindelijk goed en wandel langs een indrukwekkend grote duiventil.

Tolhuis Dickninge

Het mooie smalle pad dwars door weilanden brengt mij naar het oude tolhuis, beter bekend als het laatste tolhuisje. Even later gaat de route over een drukke weg. Jammer. Het is hier druk met auto’s en ik wandel voor mijn eigen veiligheid dan ook geregeld in de berm, die gelukkig breed genoeg is.

Tol van Dickninge
Op verschillende plekken aan de Reest hebben tolhuizen gestaan om tol te innen voor de passage over de Reest. Voor de landheren van landgoed Dickninge was de tol een welkome bron van inkomsten. Lange tijd was de enige weg van Staphorst naar De Wijk over dit landgoed. Nadat in Drenthe in 1948 de laatste drie tollen werden opgeheven, bleef de particuliere tol van Dickninge bestaan. De laatste tolgaarder bij landgoed Dickninge vertrok in 1962. Hij was vermoedelijk zelfs de laatste tolgaarder van Nederland.

Ven de Koolhaar

Nog een stukje weg en eindelijk kan ik het bos weer in. Hier wordt het weer mooi en passeer ik het vennetje De Koolhaar waar het druk is met kwakende eenden. Een bankje nodigt mij uit om even te komen zitten, maar ik maak geen gebruik van het aanbod. De zon daalt namelijk al snel, wat een schitterend goudgele gloed geeft over het water en de verlaten akkers.

Ik zie dat het al bijna vier uur is en ik moet nog slechts 1,5 km. Het laatste stuk gaat door IJhorst en rond kwart over vier ben ik in de schemer weer terug bij de parkeerplaats.

Note:

Mijn GPX wijkt misschien af met de oorspronkelijke route, maar de route is of niet goed aangegeven of er is mee geknoeid. Ik heb de route zo goed als overgenomen van de tekening bij het informatiebord bij het startpunt.

ALLE FOTO’S